Ondanks het feit dat het dit weekend “GladiOlenfeesten” waren (met, naar schatting +- 8.000 bezoekers per dag) zat de Crossroad “bij de Chiet” in Olen toch weeral goed vol. Dus de in de tent spelende Admiraal FreeBee kon niet alle bezoekers claimen, en daar zorgden Jason Ricci and New Blood voor.Alle naar deze kroeg afgezakten zaten met één grote vraag: “is deze homosexueel wel de man die ze het “harmonica-wonder” noemen?” 

En ja hoor, Jason doet zijn naam alle eer aan. Hij werd recent dit jaar (op 06 mei) dan ook ‘terecht’ uitgeroepen tot beste Blues harmonica speler van het jaar tijdens de in Memphis gehouden “2010 Blues Music Award winners”.De band kwam tot leven in 2002. Hebben ondertussen al verschillende wedstrijden en Awards gewonnen en zij doen een gemiddelde van 300 optredens per jaar over de gehele wereld en dit al meer dan 8 jaar lang. Deze jongens zijn stuk voor stuk klassebakken en dat hoor je.Zelden heb ik iemand zo gedreven gitaar weten spelen als Shawn Starski (gewoonweg subliem) en hij en Jason zijn dan ook de drijvende kracht van de band. Wat niet wegneemt dat de solo’s van bassist Todd Edmunds tot het betere werk behoren. Wat hij uit zijn 6-string bass tovert, doen weinigen hem na. Ook de zwarte drummer Anthony Byron Cage doet zijn duit in het zakje en maakt het geheel tot wat het zijn moet.Opener vandaag is het instrumentaal nummer  “Akos” gevolgd door  “Mr. Satan”. En “You Gonna Miss Me When I’m Gone”.

Jason en band brengen zowel Blues, Rock, Funk, Performance Art, Psychedelic als Punk en Carnival. Welke stijl ook, het klinkt allemaal even fraai en wanneer Jason zijn zelfportret “Broken Toy” ten uitvoer brengt,  ondertussen stond hij al half naakt op het podium, krijgt hij het publiek op zijn hand. Tijdens “Baked Potato” krijgt hij het voor elkaar dat het geroezemoes volledig uitsterft en enkel zijn harmonica nog te horen is, ook de  rest van de bandeleden verlaten één na één het podium en Jason kan nu voluit zijn ding doen; Grandioos!Waar de man zijn energie blijft halen mag Joost weten, maar telkens weer is het genieten van de eerste tot de laatste noot. Althans wat zijn mondharmonica betreft,  want zijn stem is net als zijn kleding….  puur Gothic. Dit weet hij nochtans goed te maken door zich zeer expressief uit te drukken. Zijn volledige lichaam spreekt boekdelen.Jason en de zijnen leven zich stuk voor stuk helemaal uit, geven zichzelf tot de laatste snik in nummers als “Snowflakes and Horses – The Way I Hurt Myself - Too Many Drivers – I’m A New Man (hierin zit een stuk van Lou Reed’s “Walk On The Wild Side”  verweven) enz. en zijn dan ook bekaf en kletsnat als ze het podium na meer dan 2 en ½  uur verlaten.  Toch wilde het publiek echter meer van al dat goede en riepen de mannen tot 2 x terug. Dankbaar  voor dit gebaar gaven ze als allerlaatste nummer “Harmonica Caprice no.1 in C minor” nog ten beste.Voor  mij de derde keer dat ik de band mocht aanschouwen en ik geef eerlijk toe, zij worden steeds beter.Voor  alle liefhebbers; de CD ‘s “Done With The Devil” (2009) en “Down That Road” (live 2010) zijn absolute aanraders !Bedankt Chiet voor dit prachtige, memorabele spektakel van vanavond !Leen